“Staram się codziennie dokładać swoją cegiełkę do tego, aby świat był lepszy” – mówił Marek Śliboda w programie Marianny Dufek.
Założona 20 lat temu przez Marka Ślibodę firma Marco z Gliwic produkuje m.in. specjalistyczne etykiety, izolatory, uszczelki czy materiały opakowaniowe. W jednym z wywiadów prasowych sprzed kilku lat prezes przedsiębiorstwa deklarował, że chciałby, aby była ona podobna do amerykańskiego koncernu 3M.
Marek Śliboda mówił w jednym z wywiadów:
“Staramy się tworzyć jak najlepsze środowisko dla ludzi z pasją i jak najlepiej ich wynagradzać. Z podejściem do rozumienia szczęścia trzeba być jednak bardzo ostrożnym. Wbrew pozorom wcale nie chodzi o to, żeby stało się ono głównym sensem życia. Filozofia pracy, którą wyznaję, jest diametralnie różna, od tego, co widzi i słyszy się dziś wszędzie wokół. Wiele osób propaguje styl, w którym „fajnie” przechodzi się przez życie minimalnymi nakładami sił”.
Powtórka 20. odcinka cyklu Marianny Dufek „Portret subiektywny” już w najbliższy czwartek (Sylwester!!!) o godzinie 7:00 na antenie TVP3 Katowice. Zapraszamy!
“Chcemy w naszym zespole mieć podobny punkt widzenia, ale nie chcemy być tacy sami” – mówi Marek Śliboda, prezes spółki Marco z Gliwic.
Marek Śliboda – urodził się w 1979 roku w Gliwicach. Jest absolwentem Wyższej Szkoły Zarządzania Marketingowego i Języków Obcych w Katowicach, którą ukończył w 2004 r. Prezes spółki Marco, która produkuje m.in. specjalistyczne etykiety, uszczelki i izolatory dla światowych koncernów. Jego firma zasłynęła jednak przede wszystkim z powodu „turkusowej filozofii zarządzania”, opartej na szacunku do innych.
Koncepcja turkusowego zarządzania została zaproponowana i spopularyzowana w 2014 roku przez belgijskiego autora Frederica Laloux. Twórca tej teorii wyróżnił pięć modeli zarządzania, nadając każdemu z nich symboliczny kolor i porządkując je od najbardziej autorytarnych (czerwony) do najbardziej demokratycznych (turkus). Wyodrębnione style to: czerwony, bursztynowy, pomarańczowy, zielony i turkusowy.
Premiera 20. odcinka cyklu Marianny Dufek “Portret subiektywny” już w najbliższą środę, 30 grudnia o godzinie 17:30 na antenie TVP3 Katowice. Zapraszamy!
– Scenograf dla każdego reżysera musi znaleźć inny klucz. Nominacja do Oskara otwiera nowe szanse. Trzeba być gotowym na nową przygodę – stwierdził Marcel Sławiński w rozmowie z Marianną Dufek.
Czym jest scenografia? To plastyczna kreacja świata przedstawionego w spektaklu teatralnym czy filmie, obejmująca dekorację, kostiumy, rekwizyty, oświetlenie oraz całościowe ukształtowanie przestrzeni scenicznej, a niekiedy także teatralnej.
Wszystko, co znajduje się na scenie, jest artystyczną całością zaprojektowaną przez scenografa. Scenografia realizuje koncepcję przedstawienia środkami wizualnymi, tworzy kontekst dla wszystkich działań scenicznych.
– Pierwsza rozmowa z reżyserem i operatorem to najlepszy dla scenografa moment w produkcji filmu. To otwieranie twórczej wyobraźni – o tym, jak powstaje scenografia w przedstawieniach Marcel Sławiński w programie „Portret Subiektywny” opowie Mariannie Dufek.
Absolwent katowickiej Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (grafika, malarstwo, rysunek) oraz Wydziału Scenografii ASP w Krakowie. Razem z Katarzyną Sobańską prowadzą autorską Pracownię Scenografii na ASP w Katowicach. Jego działalność scenograficzna jest szeroka, jest scenografem, który w swoim dorobku może się pochwalić zarówno współpracą z licznymi teatrami jak również wieloma znaczącymi produkcjami filmowymi i telewizyjnymi. Autor scenografii do licznych spektakli teatralnych, operowych i musicalowych. Jednocześnie ma na swoim koncie kilka znaczących nagród za scenografię filmową i teatralną. Marcel Sławiński razem z Katarzyna Sobańską są twórcami scenografii m.in. do do „Zimnej Wojny” (3 nominacje do Oscara 2019 w kategoriach: Najlepszy Film Nieanglojęzyczny, Reżyseria, Zdjęcia) i „Idy” (film zdobył Oscara dla Najlepszego Filmu Nieanglojęzycznego w 2015 roku). Od lipca 2019 roku Marcel Sławiński jest członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej.
W Europie przez długi czas o stronę plastyczną troszczyli się malarze teatralni. Scenografia jako odrębna sztuka rozpowszechniła się na początku XX w., a w Polsce w okresie międzywojennym, wskutek przemian dokonanych przez Wielką Reformę Teatru oraz z potrzeby odcięcia się od tradycji dziewiętnastowiecznych dekoratorów i malarstwa teatralnego.
Prekursorem polskiej reformy i pierwszym współczesnym scenografem, a zarazem inscenizatorem, był Stanisław Wyspiański. Z analizy jego projektów, szkiców, dramatów z obszernymi didaskaliami i Studium o „Hamlecie” Leon Schiller, Andrzej i Zbigniew Pronaszkowie wysnuli następujące wnioski: inscenizacja podporządkowuje scenografię jednolitemu planowi widowiska, który sprawia, że każdy dramat ma własną logikę sceny, własny wyraz plastyczny, odrębną architektonikę i gamę barwną. Należy oddać atmosferę epoki poprzez nawiązanie do konwencji, z której wyrósł dramat, ale widzianej przez pryzmat współczesności, własnej kultury, nowoczesnego malarstwa. W 1912 spisali postulaty dotyczące m.in. nierozerwalnej jedności treści i formy, całkowitej współzależności działań reżysera, plastyka i aktora.
Kostium – jako element scenografii współtworzący postać, oparty na wiedzy kostiumologicznej, powinien wypływać z fantazji plastyka, być elastyczną rzeźbą uwzględniającą ruch i gest aktora.
Najnowszy odcinek “Portretu subiektywnego” już w piątek, 17 lipca o godzinie 18. na antenie TVP3 Katowice.
Świat scenografii teatralnej, filmowej i operowej wzajemnie się przenikają. To pozornie tylko różne światy – tak mówił Marcel Sławiński Mariannie Dufek, autorce “Portretu subiektywnego”.
Marcel Sławiński urodził się w 1971 roku. Absolwent katowickiej Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (grafika, malarstwo, rysunek) oraz Wydziału Scenografii ASP w Krakowie.
Razem z Katarzyną Sobańską prowadzą autorską Pracownię Scenografii na ASP w Katowicach. Jego działalność scenograficzna jest szeroka, jest scenografem, który w swoim dorobku może się pochwalić zarówno współpracą z licznymi teatrami, jak również wieloma znaczącymi produkcjami filmowymi i telewizyjnymi.
Jego działalność artystyczna obejmuje wiele realizacji teatralnych i filmowych. Wspólnie z Katarzyną Sobańska, z którą z sukcesami współpracuje od kilku lat przygotowali dekoracje do musicalu Oliver! w reż. Magdaleny Piekorz w Teatrze Rozrywki w Chorzowie, za którą otrzymali Złotą Maskę (2010).
Współpracował także z Grzegorzem Jarzyną w TR Warszawa (“Bash”, 2004), w Teatrze Polonia w Warszawie z Małgorzatą Szumowską (“Badania terenowe nad ukraińskim seksem”, 2006), czy Przemysławem Wojcieszkiem (“Darkroom”, 2006), Ingmarem Villqistem (“Balladyna”, 2011, “Kompozycja w błękicie”, 2010 i inne).
– Pierwsza rozmowa z reżyserem i operatorem to najlepszy dla scenografa moment produkcji filmu. To otwieranie twórczej wyobraźni. Scenograf dla każdego reżysera musi znaleźć inny klucz – wyjaśniał Marcel Sławiński.
Pracuje także w operze, np. “Czarodziejski flet” Mozarta czy “Rigoletto” Verdiego w reż. Marka Weiss-Grzesińskiego. Na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 2011 roku otrzymał Główną Nagrodę za scenografię wspólnie z Katarzyną Sobańską do filmu “Młyn i krzyż” Lecha Majewskiego. Za ten sam film otrzymał z Katarzyną Sobańską również Polską Nagrodę Filmową „Orzeł”.
Współpracuje także z takimi uznanymi reżyserami filmowymi jak np. Agnieszka Holland (W ciemności) za którą otrzymał wspólnie z K.S. Główną Nagrodę za scenografię na Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni (2012), Adam Sikora i Ingmar Villqist (Ewa), Magdalena Łazarkiewicz (Maraton tańca). Dla Teatru TV realizował scenografie w spektaklach reżyserowanych np. przez Wojciecha Nowaka (Dolina nicości, Napis).
Od lipca 2019 roku członek Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej.
Premiera najnowszego odcinka programu “Portret subiektywny” w piątek, 17 lipca o godzinie 18. na antenie TVP3 Katowice.
Kolejnym gościem Marianny Dufek w jej programie “Portret subiektywny” będzie Janusz Majer – wybitny polski alpinista, himalaista i podróżnik.
Janusz Majer od 1976 roku stale wspina się za granicą, między innymi w Himalajach, Hindukuszu i Karakorum.
Wielokrotny organizator Festiwalu Filmów Górskich w Katowicach, członek wielu jury górskich festiwali filmowych w Polsce i Europie. Wiceprezes Polskiego Związku Alpinizmu w latach 1987-1993, przewodniczący Komisji Wspinaczki Wysokogórskiej PZA. W latach 2013 – 2018 szef programu “Polskie Himalaje”, którego częścią został program Polski Himalaizm Zimowy im. Artura Hajzera.
Na program zaprosimy Was w piątek 26 czerwca o godz. 18. na antenie TVP3 Katowice.
